بخشش در روانشناسی مثبت

روانشناسی مثبت موجب گسترده شدن افق های جدیدی در روانشناسی شده است که یکی از آنها بحث بخشش است. یکی از بنیان گذاران بحث بخشش رابرت انرایت است. وی در کتاب خود در باره بخشش به این نکته اشاره کرده است که وقتی به عنوان استاد یکی از دانشگاههای معتبر امریکا بحث بخشش را در روانشناسی مطرح کردم،بسیاری از همکارانم به من انتقاد کردند که این گونه بحث ها را به روحانیون واگذار کن و به کار خودت به عنوان یک روانشناس بپرداز. 

انرایت اشاره کرده است که این نوع برخوردها موجب رنجش او می شود و احساس می کند

که اولین کسی که باید بخشش را یاد بگیرد خود اوست که بایدهمکاران خود را مورد بخشش قرار دهد. سپس

بخشش را به عنوان یک فرایند مطرح می کند که فرد باید آگاهانه آن را انتخاب کند. امروزه بخشش به عنوان یکی از مهارت های زندگی مطرح است که می تواند موجب بهبود روابط فردی، زناشویی، خانوادگی و اجتماعی شود و در بسیاری از حوزه های روانشناسی کاربرد دارد. به طوری که انستیتوی بین المللی بخشش را در سطح جهانی ترویج نماید.

 بخشش به عنوان یک سازه روانشناختی با روش علمی موردسنجش قرار می گیرد و از رویکردهای

 درمانی فردی، گروهی زوجی و خانوادگی مبتنی بر بخشش برای اصالح روانشناسان برجسته مانند ورتینگتون و مک گلو محور مطالعات خود را روی بخشش در روانشناسی مثبت قرار دادند(انرایت، 499.)

انرایت و همکاران(2000)بیان میدارند که بخشش، گذشتن از خطا و محو عوارض آنکه در فرد با انگیزه ی آرامش درونی خویش، بهبود روابط با فرد خاطی و یا به منظور انجام رفتاری ارزشی صورت میگیرد و دارای پیامدهای زیر است:

الف- رهایی از احساس منفی نسبت به فرد خاطی

ب- غلبه بر رنجش حاصل از خطا

ج-پرهیز از عصبانیت، دوری، جدایی و تالفی نسبت به فرد خاطی